Kłobucznik, znany również jako Łysa Góra, jest interesującym wzniesieniem o wysokości 364 m n.p.m.. Położony w zachodniej części Wzgórz Niemczańsko-Strzelińskich, w rejonie Wzgórz Bielawskich, stanowi istotny punkt widokowy w tej okolicy.
Wzniesienie znajduje się w wschodniej części Bielawy, gdzie na jego szczycie można dostrzec betonowy słup. Z tego miejsca rozciąga się malownicza panorama miasta, która oferuje zapierający dech w piersiach widok na Góry Sowie.
Podnóże Kłobucznika charakteryzuje się wyrobiskiem gnejsów, które można znaleźć na zachodnim stoku. Dodatkowo, na zboczu południowo-zachodnim można znaleźć stanowisko roślin kserotermicznych, co czyni tę lokalizację biologicznie interesującą. Na samej górze wzgórza znajduje się miejsce, które służy do obserwacji różnych form terenu, znacznie wzbogacając wartości naukowe i krajobrazowe tego miejsca.
Nazwa
Do 1945 roku wzgórze znane było pod niemiecką nazwą Hutberg, która oznacza 'górę kapeluszową’. W dniu 30 marca 1954 roku, na mocy zarządzenia nr 70 Prezesa Rady Ministrów, ustalono oficjalnie jego nazwę jako Kłobucznik, która pochodzi od staropolskiego słowa „kłobuk”, odnoszącego się do kapelusza, w pewien sposób nawiązując do wcześniejszej niemieckiej nazwy.
Nazwa Kłobucznik została wprowadzona do Państwowego Rejestru Nazw Geograficznych, gdzie figuruje jako oficjalna. Po zakończeniu II wojny światowej zaczęto dostrzegać także polskie określenie Łysa Góra, które zyskało kilka potocznych nazw, takich jak Łysina, Łysaja oraz Łysajka. Te ostatnie odnoszą się do faktu, że wzgórze nie jest porośnięte lasem, co dodatkowo podkreśla jego charakter.
Obecnie nazwa Łysa Góra jest często stosowana i można ją znaleźć na wielu mapach, a także w nazwach szlaków turystycznych, w tym ścieżki przyrodniczo-edukacyjnej prowadzącej na szczyt wzniesienia. Warto zaznaczyć, że w Państwowym Rejestrze Nazw Geograficznych nazwa ta klasyfikowana jest jako nazwa oboczna.
Warto również dodać, że na niektórych mapach wzgórze występuje pod nazwą Strażnik.
Roślinność
Kłobucznik to wzgórze wyspowe, które znajduje się we wschodniej części Bielawy. W odróżnieniu od innych wzgórz, to miejsce nie jest pokryte lasem, co czyni je wyjątkowym. Na jego zboczach można zaobserwować zarośla o charakterze czyżni, które składają się głównie ze śliwy tarniny, głogu jednoszyjkowego, dzikiej róży oraz jeżyny fałdowanej.
Na szczycie oraz w dolnej części stoku, a zwłaszcza w kierunku południowo-zachodnim, występuje roślinność kserotermiczna, która zdołała się tu zadomowić, co związane jest z dużym nachyleniem terenu. Wśród licznych gatunków, dziewięćsił bezłodygowy jest szczególnie cenny, ponieważ jest to roślina objęta ochroną.
Aktywność człowieka
W Bielawie funkcjonuje klub paralotniarzy „Bielik”, który jest odpowiedzialny za organizację różnorodnych zawodów oraz szkoleń związanych z paralotniarstwem.
W latach 2008-2010 odbywały się na Kłobuczniku międzynarodowe zawody kolarstwa górskiego, które były częścią Lang Team Grand Prix MTB.
Na sam szczyt tej góry prowadzi ścieżka przyrodniczo-edukacyjna znana pod nazwą „Łysa Góra”.
Przypisy
- a b Kłobucznik, [w:] pzgik.geoportal.gov.pl [online] [dostęp 30.11.2022 r.] (pol.).
- Góry Sowie – mapa turystyczna w skali 1:50 000, wyd. drugie, Warszawa–Wrocław: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych im. Eugeniusza Romera, 1999 r. Brak numerów stron w książce.
- Zarządzenie nr 70 Prezesa Rady Ministrów z dnia 30.03.1954 r. w sprawie przywrócenia i ustalenia urzędowych nazw obiektów fizjograficznych Dolnego i Górnego Śląska.
- Ścieżka edukacyjno-przyrodnicza „Łysa Góra”. um.bielawa.pl. [dostęp 19.07.2021 r.] (pol.).
- Langenbielau (Bielawa), Messtischblatt, 1940 r. [dostęp 07.06.2021 r.] .
Pozostałe obiekty w kategorii "Góry i wzgórza":
Panek (Wzgórza Bielawskie) | Wilczyna (góra) | Wrona (673 m) | Kopista (Góry Sowie) | Chmielina | Niedźwiadki (Góry Sowie) | Końska Kopa (Góry Sowie) | Korczak (góra)Oceń: Kłobucznik