Artur Binkowski

---

Życiorys

Rodzina i wczesne lata

Artur Binkowski przyszedł na świat w 1975 roku w Bielawie, gdzie spędził swoje dzieciństwo w rodzinie silnie związanej ze sportem. Jego dziadek, Józef Grzelczyk, był znanym bokserem, który nie tylko odnosił sukcesy w Górniku Wałbrzych, ale także zakładał sekcję bokserską klubu Bielawianka Bielawa. Matka, Czesława, działała w lekkoatletyce, a ojciec, Andrzej, był elektrykiem. Artur ma również dwóch młodszych braci: Piotra, który w angielskiej wersji nosi imię Peter, oraz Grzegorza, znanego jako Greg.

W 1988 roku, mając zaledwie 13 lat, Binkowski i jego rodzina zdecydowali się na emigrację do Kanady. Osiedli na ulicy Chandler Drive w Kitchener, w pobliżu Ottawa Street i Westmount Road. Tam Artur zajął się piłką nożną oraz podejmował swoją pierwszą pracę w restauracji McDonald’s, a jednocześnie uczęszczał do Kitchener-Waterloo Collegiate i Vocational School oraz Bluevale Collegiate Institute w Waterloo.

Początki z boksem

What got me into boxing? The fact that it’s an original game. Win or lose, you have nobody to blame but you. That’s one of the things I like

– Artur Binkowski

Binkowski na początku rozwijał swoje umiejętności w karate i kung-fu, ale w tych dyscyplinach czuł, że brakuje mu konkretnego kontaktu z przeciwnikiem. W wieku 15 lat podjął decyzję o rozpoczęciu treningów bokserskich. Przemiana ta była częściowo wynikiem trudności, jakie napotykał w szkole, gdyż nie wszyscy akceptowali obcokrajowca z Polski. Dołączył do Waterloo Regional Boxing Academy, gdzie pod okiem Arniego Boehm, trenera Lennoxa Lewisa, rozpoczął swoją karierę w boksie.

W okresie amatorskim Binkowski zyskał uznanie jako zawodnik, zostając w wieku 19 lat mistrzem Kanady juniorów, a następnie wicemistrzem seniorów. W 2000 roku sięgnął po złoty medal na mistrzostwach Kanady amatorów.

2000–2003: Igrzyska Olimpijskie i boks zawodowy

Rok 2000 był przełomowy, gdyż Artur reprezentował Kanadę podczas Igrzysk Olimpijskich w Sydney. Przed tym ważnym wydarzeniem trenował intensywnie, w tym na obozie w Poconos, gdzie sparował z Lennoxem Lewisem oraz jego drużyną. Na Igrzyskach Binkowski w pierwszej walce, rozegranej 23 września, zwyciężył Michaela Macaque z Mauritiusa.

27 września stoczył pojedynek ćwierćfinałowy z Rustamem Saidovem z Uzbekistanu, w którym niestety przegrał, a jego walka została przerwana na skutek przewagi punktowej rywala. W klasyfikacji końcowej zajął 8. miejsce.

Po olimpiadzie Binkowski zdecydował o rozpoczęciu kariery zawodowej w Stanach Zjednoczonych. Debiutował 23 listopada 2001 roku, a jego pierwsze zwycięstwo przypadło na 9 kwietnia 2002, gdzie pokonał Tyrone’a Muexa przez techniczny nokaut. W kolejnych walkach, w tym z Jamesem Porterem, Davidem Cherrym oraz Quintone Osgoodem, odniósł spektakularne zwycięstwa.

27 października 2002 roku pokonał Bryana Blakely’ego, a na początku roku 2003 wygrał z Brianem McIntyrem przez TKO, zdobywając tytuł mistrza stanu Illinois wagi ciężkiej.

2004–2006: Udział w filmie Człowiek Ringu, pierwsza porażka

W 2004 roku Artur pracował na planie filmu „Człowiek ringu”, gdzie u boku Russella Crowe’a wcielił się w postać bokserskiego mistrza. W czasie zdjęć miał kilkumiesięczną przerwę od treningów, a podczas licznych sparingów wykształcał umiejętności Crowe’a w boksie. Jak podkreślił serwis Wirtualna Polska, honorarium, które otrzymał za rolę, przewyższało jego dochody z walk zawodowych.

Po zakończeniu zdjęć, 15 czerwca 2004, Binkowski powrócił na ring rywalizując z Davidem Cherry’m, z którym wygrał przez TKO w II rundzie. Jednak już 18 czerwca 2005 roku przegrał swoją pierwszą walkę zawodową z Patrice L’Heureux, co znacząco wpłynęło na jego dalszą karierę. Po porażce rozważał zakończenie kariery, ale po przerwie wrócił, remisując z Tiptonem Walkerem na gali Lighting Strikes w Cicero Stadium.

2007–2011: zwycięstwo z Butlerem, porażka z Mikiem Mollo i problemy z prawem

Początek roku 2007 przyniósł Binkowskiemu nową rolę w filmie „Ressurecting the Champ”. Po rocznej przerwie miał stoczyć walkę w Nowym Jorku, ale brakowało rywala. Przystąpił jednak do walki z Raphaelem Butlerem, do której doszło 6 kwietnia 2007 w Minneapolis. Po dramatycznym pojedynku, w którym trzynastokrotnie był liczony, ostatecznie zdołał powalić Butlera i wygrać walkę.

W tym samym roku podpisał kontrakt z Donem Kingiem, jednak 13 października doznał porażki z Mikiem Mollo przez techniczny nokaut. Po tych wydarzeniach zdecydował się na zakończenie kariery, a w 2011 roku popadł w liczne problemy z prawem, w tym odsiedzenie 3,5 miesiąca za pobicie.

Kiedy skończyłem współpracę z Donem Kingiem, wydawało się, że w ogóle odejdę z boksu. Rozmaite kontuzje, długotrwałe przygotowania sprawiły, że moje ciało odmawiało posłuszeństwa. Rozstanie z ringiem i ciągłymi treningami umożliwiło mi bliższe poznanie codziennego kanadyjskiego trybu życia… [Binkowski, 2013]

2012-2018: Powrót na ring i dalsze walki

Po pięcioletniej przerwie, na początku 2012 roku Binkowski zdecydował się na powrót do ringu. W tym czasie, lokalne media, takie jak „Brampton Guardian”, zauważyły, że więcej czasu spędzał na sali sądowej niż na treningach. 3 listopada 2012 roku stoczył dziesięciorundową walkę z Jonte Willisem, jednak przegrał jednogłośną decyzją sędziów.

W 2013 roku „Polski Wojownik” przegrał na punkty z Krzysztofem Zimnochem w ciekawym pojedynku, w trakcie którego doszło do kontrowersyjnych sytuacji. Binkowski nazwał Zimnocha „konfidentem” podczas konferencji prasowej, a jego zachowanie było szeroko komentowane przez media, które stwierdziły, że to „kompletna antypromocja sportu”.

W kwietniu 2014 roku, stoczył walkę z Michałem Cieślakiem, w której znalazł się w trudnej sytuacji, otrzymując nokaut już w pierwszej rundzie. Po tym starciu wyraził wątpliwości co do swojej przyszłości w ringu.

W 2017 roku, podpisał umowę na walkę z Marcinem Najmanem, jednak po kontrowersjach związanych z jego wypowiedziami prosił o rezygnację z walki, co rozpatrzył Stowarzyszenie „Nigdy Więcej”.

2023: Freak fighty i niedoszły powrót na pożegnalną walkę

W czerwcu 2023 roku Artur stał się rozpoznawalną postacią w federacji MMA-VIP, która organizowała różne galowe walki typu freak show. W wyniku medialnego szumu ogłoszono jego planowany powrót do ringu na pożegnalną walkę z Remigiuszem Tkaczykiem, organizatorem gali Fight Rose 4, która miała mieć miejsce 30 września w Koninie. Niestety, zaplanowane starcie nie doszło do skutku i ostatecznie pozostał na etapie zapowiedzi.

Życie prywatne

Artur Binkowski był w związku małżeńskim z Polką, Agatą, z którą wziął ślub 2 lipca 2005 roku w Katedrze Najświętszego Imienia Jezus znajdującej się w Chicago. Wcześniej para zdecydowała się na ślub cywilny, jednak ich wspólne życie zakończyło się rozwodem w 2014 roku. W wyniku tego związku Artur jest dumnym ojcem dwóch synów: Mikołaja oraz Aleksandra.

Binkowski ma za sobą także edukację na kierunku psychologii, którą studiował na Wilfrid Laurier University w Waterloo. W trakcie swojej kariery bokserskiej łączył ją z pracą jako trener personalny, zdobywając w ten sposób doświadczenie w dziedzinie sportu i fitnessu. Dodatkowo, przed pełnym zaangażowaniem w świat boksu, pracował w firmie zajmującej się produkcją mebli kuchennych.

Lista walk na zawodowym ringu

W tej sekcji przedstawiamy szczegółowy przegląd występów Artura Binkowskiego na zawodowym ringu. W tabeli znajdują się wyniki walk, bilans, przeciwnicy oraz sposób rozstrzygania pojedynków.

Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Runda	Data	Miejsce	Uwagi
Przegrana	16-5-3	Michał Cieślak	TKO	2/6	26.04.2014	Arena Legionowo	_
Przegrana	16-4-3	Krzysztof Zimnoch	UD	8/8	19.10.2013	Kopalnia Soli, Wieliczka	_
Przegrana	16-3-3	Jonte Willis	UD	6/6	03.11.2012	Bingeman’s Marshall Hall, Kitchener	_
Przegrana	16-2-3	Mike Mollo	TKO	2/10	13.10.2007	Sears Centre, Hoffman Estates	_
Zwycięstwo	16-1-3	Toto Mubenga	TKO	8/8	26.05.2007	Spodek, Katowice	_
Zwycięstwo	15-1-3	Raphael Butler	TKO	8/8	06.04.2007	Target Center, Minneapolis	_
Remis	14-1-3	Tipton Walker	PTS	6/6	21.04.2006	Cicero Stadium, Cicero	_
Przegrana	14-1-2	Patrice L’Heureux	UD	10/10	18.06.2005	Bell Centre, Montreal	walka o pas mistrza Kanady wagi ciężkiej
Zwycięstwo	14-0-2	Demetrice King	UD	8/8	14.05.2005	Montreal Casino, Montreal	_
Remis	13-0-2	Charles Hatcher	PTS	8/8	24.11.2004	Ramada Inn, Rosemont	_
Zwycięstwo	13-0-1	Vinson Durham	UD	6/6	03.11.2004	Shark City Sports Bar, Glendale Heights	_
Zwycięstwo	12-0-1	David Cherry	KO	2/4	15.06.2004	The Belvedere, Elk Grove Village	_
Zwycięstwo	11-0-1	Ken Murphy	UD	6/6	19.12.2003	Ramada Inn, Rosemont	_
Zwycięstwo	10-0-1	Mario Cawley	TKO	7/10	26.11.2003	Ramada Inn, Rosemont	_
Zwycięstwo	9-0-1	Ed Krasnici	TKO	2/6	10.07.2003	Allstate Arena, Chicago	Walka o pas mistrza stanu Illinois wagi ciężkiej
Zwycięstwo	8-0-1	Thomas Williams	UD	6/6	25.04.2003	Ramada Inn, Rosemont	_
Zwycięstwo	7-0-1	Jessie Tucker	TKO	2/6	15.03.2003	UIC Pavilion, Chicago	_
Zwycięstwo	6-0-1	Brian McIntyre	TKO	4/6	24.01.2003	Ramada Inn, Southfield	_
Zwycięstwo	5-0-1	Bryan Blakely	UD	6/6	27.09.2002	Ramada Inn, Southfield	_
Zwycięstwo	4-0-1	Quinton Osgood	TKO	2/4	27.09.2002	Ramada Inn, Southfield	_
Zwycięstwo	3-0-1	David Cherry	TKO	3/4	16.08.2002	Ramada Inn, Southfield	_
Zwycięstwo	2-0-1	James Porter	TKO	3/4	30.05.2002	Hanging Gardens, River Grove, Illinois	_
Zwycięstwo	1-0-1	Tyrone Muex	TKO	2/4	09.04.2002	Ramada Inn, Southfield	_
Remis	0-0-1	Michael Moncrief	PTS	4/4	23.11.2001	Ramada Inn, Southfield	Debiut zawodowy

Legenda: TKO oznacza techniczny nokaut, KO to zwykły nokaut, zaś UD to jednogłośna decyzja sędziów. SD wskazuje na niejednogłośną decyzję, MD to decyzja większości sędziów, PTS oznacza walkę zakończoną na punkty, natomiast RTD to techniczna decyzja sędziów.

Filmografia

Artur Binkowski to aktor znany z istotnych ról w polskim przemyśle filmowym. Jego dorobek artystyczny obejmuje interesujące projekty, które przyciągnęły uwagę widzów.

• 2005: Człowiek ringu jako Corn Griffin,
• 2007: Wskrzeszenie mistrza.

Wizerunek medialny

Kanada i Stany Zjednoczone

Artur Binkowski, w miarę jak zdobywał pierwsze triumfy na zawodowych ringach, zyskał ogromne uznanie wśród młodzieży w Mississauga. Menedżer Binkowskiego, Brian Nix, zauważył, że jego popularność w dużej mierze była wynikiem wypełnienia luki pozostawionej po Andrzeju Gołocie, który stracił wiele poprzez swoje porażki z Michaelem Grantem oraz Mikem Tysonem. Warto zaznaczyć, że Binkowski był postrzegany jako osoba przyjazna i otwarta, w przeciwieństwie do Gołoty, którego zachowanie często budziło kontrowersje.

Miejscowa Polonia uważała, że „The Polish Warrior” pozostaje osobą skromną, wciąż podkreślającą swoje korzenie. W trakcie walk jego kibice licznie obecni w ringu prezentowali polskie flagi oraz biało-czerwone szaliki. Szczególnym wyróżnieniem dla Binkowskiego była nagroda Polonijnego Sportowca Roku, którą odebrał w 2002 roku, co pokazuje jak bardzo był ceniony przez swoje środowisko. Pełen narodowego patriotyzmu, zawsze wchodził do ringu w polskich barwach narodowych. Warto również wspomnieć, że jego trener oraz menedżer, mimo innych narodowości, również prezentowali się w polskich symbolach.

W 2004 roku czasopismo „Wprost” przewidywało, że Binkowski stanie się następcą sukcesów Gołoty.

Binkowski już jako junior był zarozumiały i właściwie nie słuchał nikogo, dlatego też niczego nie osiągnął. W kanadyjskiej kadrze mówili na niego „Bigmouthki”, bo ciągle gadał. Kiedyś udzielił w Toronto wywiadu dla tamtejszej Polonii, w którym powiedział, że dokończy to, co zaczął Gołota, czyli będzie mistrzem świata w trzy lata. Niezależnie od tego, w sumie to miły chłopak, z którym często grałem w tenisa

Maciej „Matt” Mizerski, 2009

Poznałem go na igrzyskach w Sydney (2000). Miał wtedy 25 lat i pewność, że może pobić każdego. Nie bał się nikogo, co widziałem w jego oczach, ale na więcej niż ćwierćfinał to nie starczyło. […] Miał w sobie dużo uroku, szczerze opowiadał o sobie i swoim boksie. Nie miał złudzeń, zbyt dobrze znał Lennoxa Lewisa, którego podobnie jak jego boksu uczył Adrian Teodorescu, by sądzić, że może zrobić podobną karierę, ale gdyby zaistniała taka konieczność, biłby się też z nim.

Janusz Pindera, 2013

Jednak od 2011 roku, wizerunek Binkowskiego w Kanadzie uległ drastycznym zmianom, gdyż zaczęły się pojawiać liczne konflikty z prawem, w tym przypadki pobicia kobiety, napaści na policjantów oraz nękania byłej małżonki. W 2014 roku kanadyjski dziennik „The Record” doniósł o problemach Binkowskiego z alkoholizmem oraz otrzymaniu renty inwalidzkiej z powodu problemów zdrowotnych, w tym depresji.

Polska

Dla wielu fanów boksu w Polsce, Artur Binkowski był postacią stosunkowo mało znaną. Jednak w 2013 roku stał się głośniejszy dzięki serii wywiadów przed walką z Krzysztofem Zimnochem. Jego krótki film „Co boks robi z ludźmi” stał się hitem internetu, zdobywając uwagę tysięcy internautów.

Binkowski wykazał się oryginalnym stylem wypowiedzi, który często poruszał nonsensowne wątki. Mimo to, jego głos był zabarwiony patriotyzmem, a jego wywiady pełne były humoru, w którym przejawiały się także obelgi pod adresem rywali. Ta forma ekspresji zaowocowała popularnością jego rozmów, które zyskiwały na wartości dzięki jego chaotycznemu stylowi, w którym często gubił wątki i zdolność do logicznego myślenia. Często rozpoczynał zdania od „Ty…”, co stało się jego znakiem rozpoznawczym.

W maju 2014 roku, telewizja TVN24 zatrzymała się na analizie kariery Binkowskiego, sugerując, że jest on jednym z najbardziej obśmiewanych bokserów, obok Najmana. W 2017 roku serwis Sport.pl stwierdził, iż Binkowski „bardziej jest znany z filmików w internecie niż z wysokich umiejętności pięściarskich”. Podobnie jak Marcin Najman, którego obecność w świecie boksu postrzegana jest bardziej jako forma celebryctwa niż sportowego rzemiosła. W lutym 2018 roku portal Interia.pl ocenił, że pięściarz „jest cieniem człowieka z dawnych lat, tak pod względem sportowym, jak również sposobu zachowania”.

Ostatecznie Binkowski przeszedł na status „freak fightera” oraz celebryty, w którym jego występy przyjęły bardziej rozrywkowy charakter, niż sportowy.

---

Oceń: Artur Binkowski

---